“Femke, ze doet echt helemaal niets. Ze is totaaaal niet gemotiveerd!”

ARGH nee natuurlijk is ze niet gemotiveerd. DUH. Laat mij een puber zien die op dit moment echt gemotiveerd is voor school en ik stuur je door naar een psycholoog. Okee, dat is misschien overdreven, maar ik word echt kriegel van de zoveelste ouder die klaagt over ongemotiveerde pubers. Bedenk:

– Pubers zijn gemaakt om zich los te maken, hun identiteit te zoeken, een partner, nageslacht te gaan produceren, hun weg in de wereld te zoeken.
– Hun hele lijf werkt daar aan mee, hersenen, hormonen, focus, alles.
– Al duizenden duizenden jaren
– Wij grote mensen hebben pas sinds zo’n 100 jaar bedacht dat school ook wel handig is.
– Nu, in deze coronatijden, worden ze enorm beperkt in hun drang om uit te vliegen

Ja, wie is er dan nog lekker gemotiveerd en denkt: “Joepie, fijn Duitse woordjes leren?”

Ja maar…
Ze moeten toch wat leren?
Ze moeten toch ooit een diploma?
Komt het nog wel goed?
Ze worden ook depri van die onvoldoendes

Ze zit ook echt niet goed in d’r vel, zo

Nee, dat klopt. En niet in de laatse plaats omdat ze van ons gemotiveerd zouden moeten zijn. Ze hebben donders goed in de gaten wat we van ze verwachten, dat ze niet aan onze verwachtingen voldoen en dat ze ons teleurstellen. Kinderen voelen dat haarfijn aan van hun ouders en voilá, naast al het andere nog een lekkere last op hun schouders. En ze hadden het al zo naar hun zin…

Okeeee maar wat dan wel?

Ten eerste: Spreek uit hoe enorm trots je bent op dat ze überhaubt meer doet dan ademhalen. Stel je een vurig renpaard voor dat al anderhalf jaar op stal staat… Wow wat een enorme prestatie dat er nog leven in zit…

Ten tweede: Zie bovenstaande.

Als je als ouder al iets kan doen, kijk dan naar wat ze wel doen en vraag daar eens iets over. Laat je oordeel over ‘die eeuwige telefoon’ even op de plank liggen (die is nu, naast al het stomme, ook een levenslijn naar hun eigen, zelfstandige leven) en toon interesse. Of dat laatste niet eens, het helpt al als je even tijdelijk stopt met oordelen.

Moet je ze dan in hun sop laten gaarkoken? Nee.
Aai ze over hun bol, schrijf een lief briefje, koop een reep…

Vraag ze wat ze nou echt eens zouden willen als alles kon en geef jullie fantasie de vrije loop.

Hou je eigen grenzen in de gaten. Mee-eten is ook tafel dekken. Jassen aan de kaptok, alsjeblieft en dank je wel zeggen, je naam onder de kaart naar oma etc. Je bent geen sloofje en in jouw huis zijn er regels. Het leven gaat door en soms heb je geluk en soms heb je pech. Houden ze zich niet aan de regels? Prima. Naar het Nibud om kostgeld uit te zoeken. Bij wijze van spreken.

En school dan???

Accepteer dat het is zoals het nu is. Het verleden kun je niet veranderen. Vertel je kind dat hij/zij er geen haar minder om is als hij eens blijft zitten. Echt niet. En meen dat. Je kind is toch een prachtig mens in wording? Wat maakt een jaar meer of minder dan uit?! Bijna iedereen komt uiteindelijk prima op zijn pootjes terecht.

En als ze Echt Niet willen blijven zitten….. wat is er dan te doen? Wat zijn de feiten, de cijfers? Wat kan er nog? Wat zijn de regels van school? Wat is er dan nodig, nu, van hem? Van haar? Van jou? Van school?

Heeft iedereen dat er voor over?

Zo ja, wat moeten ze daar voor opgeven? Vrije tijd, eigenwijsheid, koppigheid, veiligheid, sport, gamen, telefoontijd?

Wie moet er om hulp gevraagd?

Je hoeft het als kind, maar als ouder ook niet alleen te doen! Al appt je dochter één keer per week en planning naar opa en elke dag een duimpje omhoog of omlaag of het gelukt is. Geen opmerkingen, geen oordeel… Dat alleen al kan het verschil maken tussen je een mislukking voelen of het gevoel hebben dat je eigenlijk vet je best doet.

En dat is het. Onze kinderen doen vet hun best. Ze kiezen er niet bewust voor om apathische bankhangers te worden, ze hebben alleen nog niet geleerd om zichzelf bij de kladden te pakken en saaie, nutteloze dingen te gaan doen omdat dat goed is voor later. Hun hersenen zijn ingesteld op puberen, risico nemen en nu lekker én ze hebben nog niet genoeg ervaring om te weten dat de uiteindelijke beloning echt veel lekkerder voelt dan dit struisvogel gedrag.

Onze jongeren zijn enorm gemotiveerd. Om uit te vliegen, om hun eigen leven te gaan leiden, om zichzelf te ontdekken en de groep mensen bij wie ze willen horen. Ze zijn gemotiveerd om te doen wat pubers moeten doen.

Ze weten alleen niet hoe ze zelf de staldeur weid open kunnen zetten en uit kunnen vliegen (mixed metafoor 😉 ).

Wat ze nodig hebben is begrip, erkenning en acceptatie. En misschien iemand die ze voor doet hoe het slot werkt. Die ze leert dat alles niet in één keer goed hoeft, dat je alleen stapje voor stapje je weg aflegt en niet 10 km in één reuzesprong. Dan val je op je bek.

Kun jij zo’n ouder voor je kind zijn?
Ik in elk geval niet altijd… Ik ben hun moeder en maak me zorgen en heb mijn eigen blauwe plekken ben dus vaak een zeikerd 🙂 en dat hoort ook zo. Wat ik wel kan is samen met ouders en pubers om tafel om te gaan zitten, geen struisvogels meer toestaan, maar wel een adelaarsblik, en bespreken wat ze willen en hoe ze dat gaan doen.

Dan gebeuren er prachtige dingen en kunnen ze weer verder samen. Opgelucht en met vertrouwen in de toekomst en elkaar. Heerlijk.

Goed, mijn werktijd zit er voor vandaag weer op en ik ga moederen, aan koppen zeuren over huiswerk, vragen naar hun planning en lekker over hun bol aaien (MAM!! -zucht) en ze thee (Mag ik ook Dubbelfris?) brengen. En proberen om me aan mijn eigen wijsheid te houden.

Als jullie vragen hebben, mail me (femke@sterknaarschool punt nl) gerust voor een gratis adviesgesprek hè? Ik denk graaaaag mee!

 

Zelf met je puber aan de slag? – Gratis eDOEbook

Rollende Ogen en
Slaande Deuren

Drie oefeningen om weer lekker in contact te komen met je pittige pubermeid

  • Vaker weer samen lachen
  • Echt luisteren en
  • Echt gehoord worden
  • Meer samen in plaats van ‘zoek het uit’

DRIE GRATIS OEFENINGEN om voor meer contact en meer lol!

BONUS: gratis regelmatig tips en leuke ideeën ontvangen.
(uitschrijven kan altijd!)

 

Pin It on Pinterest