Jas aan de kapstok!!!

En er liggen ook altijd nog wat jassen onder en her en der verspreid door het huis. Gister liet ik de hond uit, zo tegen zonsondergang, en ik voelde me net zo’n kapstok. Overbeladen met verwachtingen van anderen. Ik liep er krom van. Letterlijk.

Iedereen die langs komt heeft wel een jas bij zich. In de vorm van advies, een verhaal over anderen of zichzelf of zelfs in de vorm van een compliment. “Wat is je aanrecht netjes” wordt “Aanrechten horen netjes te zijn, Femke.”

En ik ben het zo beu om een kapstok te zijn. Ik wil al die vieze stinkjassen helemaal niet, hou toch lekker bij je! Bah. Moet ik ze zeker ook nog van de grond rapen. Ik wil niet voldoen aan de verwachtingen van anderen, wat heb ik daar mee te maken?!

Dus in gedachte werden alle jassen die iedereen ooit bij me achterliet vermalen en tot papierpulp gemaakt. Zo. Dat ruimt op. Lekker lege kapstok. Weg er mee. Ik schudde me uit en liep rechtop verder.

Toen dacht ik an die prachtige jas met allerlei kleuren. En die statige (nou ja okee die had ik zelf gekocht) en de warme mooie sjaal die ik ooit kreeg, en bedacht me dat het ook gewoon heel lief en aardig is dat mensen soms jassen meenemen. En ik HOEF ze niet te houden. Dus nu heb ik in mijn hoofd een tussenkapstok, waar iedereen jassen en verwachtingen mag ophangen. En ik kijk af en toe welke ik wel wil, welke me passen, verwarmen en lekker zitten en de rest gaat huppa de kliko in.

Ik hang automatisch de jassen aan mijn echte kapstok, dus het wordt nog wel oefenen, maar de verwachtingen van andere mensen horen bij hen, bij hun denken, bij hun voelen, bij hoe zíj in het leven staan. Die gaan dus nooit over mij en die hoeven dus ook niet aan mijn kapstok.

Nu de andere kant van het verhaal. 

Want ik heb ook zat verwachtingen van anderen. Ik wil dat mijn kinderen vrij en gelukkig zijn, ik verwacht dat ze hun rommel opruimen, ik verwacht dat mijn lief automatisch en op een manier die ik wil zijn liefde laat blijken etc etc etc.

Uit mijn praktijk weet ik dat verwachtingen van ouders een enorme last op de schouders van kinderen kunnen leggen. Want niet alleen willen alle ouders dat hun kinderen gelukkig zijn; alle kinderen willen ook dat hun ouders gelukkig zijn. En als ze als kind overduidelijk niet aan de (ex- of impliciete) verwachtingen van hun ouders voldoen, dragen zij dus de last van het imperfecte geluk van hun ouders.

OEF.

Helaas kun je niet géén verwachtingen hebben van anderen en al helemaal niet van je kinderen. Maar voor je jouw verwachtingen aan de kapstok van je kind hangt, kun je wel eerst even kijken of het een passende jas is en niet maaaten te groot of te krap. Je kunt kijken of het nú handig is om die verwachting er bij te hangen of even niet. Je kunt je kind vragen wat hij of zij er van vindt. En je kunt ook bewust een aantal jassen die je ooit ophing nog eens onder de loep nemen. Is dit eerlijk om dat van mijn kind te verwachten? Is het goed voor hem of haar of eigenlijk vooral voor jezelf?

Wat verwachten wij van onze kinderen? Of, wat wensen we voor ze?

Dat ze gelukkig zijn.

Dat ze voldoendes halen, dat ze beleefd zijn, dat ze hun zooi opruimen, dat ze eerlijk zijn, dat ze voor zichzelf opkomen, dat ze zichzelf zijn, dat ze zelfvertrouwen hebben, dat ze vrienden hebben, dat ze bij ons komen met hun problemen, dat ze…

En hoe meer we hameren op wat we ze gunnen, ook al is het uit liefde, hoe meer ze ervaren dat ze dus nu nog niet goed genoeg zijn, dat ze ons teleurstellen door dat nog niet te kunnen. Niet bewust, hoor, maar zo gaat dat nou eenmaal.

Hé joh, en dat is dus geen ramp!
Zo gaat dat al milennia tussen ouders en kinderen en er eindigen toch relatief maar heel erg weining jongeren in de goot. Dus helemaal prima.

En soms ontstaan er negatieve spiralen waar je als ouder en kind niet heel makkelijk weer uit komt. En dan kan een frisse blik van een buitenstaander heel simpel weer een nieuwe weg helpen in slaan. En van een afstand kun je zo’n kapstok beter bekijken dan als je met je neus in die ene jas hangt.

Waar loopt het bij jullie vast? Wat gun je je kind ZO graag en lukt maar niet? Waar zie je haar, of hem, worstelen en zie je dat het zo veel makkelijker zou kunnen? Zullen we samen eens die verwachtingen onder de loep nemen en kijken wat JIJ kunt doen (of laten) om je kind de ruimte te geven om zonder jouw zware jas zélf te groeien?

KLIK HIER om eens samen te sparren!

En laten we de kapstokken van onze kinderen niet volhangen met onze winterjassen 🙂