Het zat zo, er was een dier in het spel
En wel een dode cavia, gedumpt in een plastic zak in een doos langs de weg.
Mijn hond snuffelde er aan op een verdachte manier en ik ging dus maar even kijken of ik geen jonge katjes moest redden ofzo. Nou nee, een dode, langharige cavia was het. Echt.Heel.Dood zegmaar dus ik dénk dat het een cavia was, maar helemaal zeker…
Okee, foto van de zak gemaakt en (dom dom dom) op social media gezet, zodat de eigenaar zijn lompheid even goed kon maken en eerlijk is eerlijk, omdat ik hoopte dat hij/zij wat terechtwijzende reacties zou krijgen, want een huisdiertje in plastic dumpen langs de weg, zodat het niet eens rustig weer één kon worden met de natuur, daar vond ik wel wat van. Dump hem dan in een katoenen doekje in de groene container ofzo. Of begraaf hem in je tuin met een bloemetje en een plechtig Wilhelmus (zo gaat dat bij ons).
Well… that escalated quickly, laten we maar zeggen. Iedereen had een mening over de eigenaar (die niemand tot op heden kent) en dan was dierenbeul nog de meest aardige.
Ik heb de post verwijderd en toch maar de dierenambulance gebeld en die zijn dus voor een dode cavia met een busje uit Groningen komen rijden om hem op te halen en hebben nu alvast weinig hoop dat ze de eigenaar ooit achterhalen, laat staan dat ze verwachten dat die hem op komt halen.
En nu zou je kunnen denken ‘hoezo ‘voor een dode cavia’?! Een dier is een dier en die verdient waardigheid?!’.
En daar komt die eerste steen dus om de hoek kijken. Want die mug die je doodslaat is ook een dier. En die kip die op je bord ligt, weet je wel hoe verschrikkelijk kippen aan hun einde komen? Dat zijn ook dieren. En die varkens die een volkomen K*T bestaan leiden, ook dat zijn dieren.
Weet je, van mij hoeft niemand vegetarisch te eten (al doe ik het zelf voor ongeveer 98% wel). Maar ga dan ook niet lopen krijsen over iemand die een diertje dat al dood was in een zak dumpte langs de weg.
Als je zelf niet zonder zonden bent, hou die steen dan even lekker in je zak, okee?!
En hoe zit dat dan thuis?
Ennnnn dan nu over naar onze pubers. Want ook wij kunnen vaak enorm uit onze slof schieten naar onze kinderen. Ik tenminste wel. En omdat ik geen hypocriete trut wil zijn, kijk ik dus ook naar mijn eigen zondes!
Want pubers zijn prachtige spiegels. De dingen waar we het hardst over gillen, de puberstreken die ons het meest irriteren, waar we het meest hopeloos van worden, die zeggen meer over ons dan over hen.
Niet dat het dan okee is, we moeten blijven opvoeden, maar het is mooi om te kijken waarom juist dát gedrag ons zo raakt.
Waar vlieg jij van op de kast?
Wat gebeurt er dan? Wat voel je?
Waar komt dat gevoel vandaan?
Wat voor behoefte heb jij, wat voor wens? Wat mis je op dat moment? Erkenning? Liefde? Gezien worden? (Zelf)Respect?
Is het niet prachtig dat onze kinderen ons die inzichten kunnen geven?
Ik ben benieuwd wat er voor pijn achter die velle reacties tegen de ex-cavia eigenaar zit… En met het stellen van die vraag voel ik ook weer warmte naar de schreeuwende mensen.
Het is een schreeuw uit onmacht en pijn, alleen de woorden die ze er voor kozen zijn niet de woorden die hun hart of ziel roept.
Luister dus niet naar de boze wóórden van je kind. Luister naar de wanhoop en de onmacht die er achter zit en de behoefte.
Kom daar een andere keer met liefde en aandacht op terug, en zeg voor nu:
Ik zie je, ik hoor je, ik hou van je!
Fijne week!
Zelf met je puber aan de slag? – Gratis eDOEbook
Rollende Ogen en
Slaande Deuren
Drie oefeningen om weer lekker in contact te komen met je pittige pubermeid
- Vaker weer samen lachen
- Echt luisteren en
- Echt gehoord worden
- Meer samen in plaats van ‘zoek het uit’
DRIE GRATIS OEFENINGEN om voor meer contact en meer lol!
BONUS: gratis regelmatig tips en leuke ideeën ontvangen.
(uitschrijven kan altijd!)
