“Niemand…”
Soms zijn er meiden die je nooit vergeet… 14 jaar en ze doet het helemaal alleen.
Ik doe vaak een vier-staps oefening ‘Van Dromen naar Doen – je doelen halen’ en stap vier is:
Wie is jouw team?
Een doel dat ook maar enigszins de moeite waard is haal je namelijk niet in je eentje. Topsporters, Youtubers, Acteurs, Zangeressen, CEO’s, iedereen heeft een team om zich heen. Visagisten, technici, managers, sponsoren, sherpas; de top haal je niet in je eentje.
Ik laat jongeren altijd drie teamleden kiezen:
1. Het schop-onder-je-kont teamlid
2. Het troost-en-aanmoedigings teamlid
3. Het inhoudelijk-advies-dat-je-echt-aan-wil-nemen teamlid
Heel vaak worden ouders genoemd, of vriendinnen of vrienden, soms een docent, tante of oma. Dat gaat vrij vlot en dan kunnen we direct door naar : Okee stuur ze maar een appje en vraag om die schop, die steun of dat advies.
Alleen
Maar zij had echt niemand. Haar moeder was zelf een klein kind en had het moeilijk en vriendinnen zouden haar raar aankijken en famillie kon ze ook niet vragen. Vaak vraag ik door, nu ook, en ik voelde en hoorde de leegte. Het was meer dan Ik durf het niet te vragen want dat is raar; er was echt niemand.
Alleen en toch zo, zo sterk? Waar halen kinderen die kracht vandaan? Want ze red zich er mee, ze heeft mij als coach, ze vraagt de leraar wel als het echt moet. Ze is alleen, veertien jaar, en ze doet het, ze trekt het. Kind, wat gun ik jouw nog een paar jaar touwtje springen…
Ze heeft mij, en…
Waar ligt dan de grens tussen professional zijn en 60 minuten is 60 minuten en kom maar bij mij lief kind? Hoe zorg je er voor dat die meid haar eigen team vind zonder haar het idee te geven dat je haar laat vallen?
Hoe sluit je ze niet in je armen en hoe adopteer je ze niet?
99 van de 100 keer houd ik mijn werk en mijn privéleven gescheiden. Maar soms zijn er meiden die zo hard binnenkomen dat ze een plek in mijn hart veroveren. En wie daar eenmaal zit, die blijft. Niet dat ik ze er mee lastig val, natuurlijk. Voor hen ben ik gewoon die mevrouw met wie ze ooit af en toe afspraken en dat is helemaal prima. Voor mij zitten ze in mijn hart.
En ik heb hen!
En door hen durf ik dingen die ik anders niet zou durven. Door hen spring ik op de barricades, indien nodig. Door hen doe ik wat ik doe. Als zij het kunnen, door tranen en eenzaamheid heen en zoveel tegenslag.
Als die jonge meiden kunnen lachen en relativeren en voor de zoveelste keer de scherven van hun jonge leven bij elkaar rapen en verder gaan, dan is het minste wat ik kan doen toch wel alles wat in mijn macht licht om zoveel mogelijk meiden te laten voelen dat dat soort kracht bestaat en dat het binnen hun macht ligt om dat op te rapen en aan te trekken.
Lieve meiden, jullie moeten veel zélf doen, maar jullie zijn niet alleen!!!
Doe jij het ook allemaal alleen?
Help mij jou steunen! Neem contact op en dan kijken we samen naar hoe jij een eigen team kunt samenstellen en wat ik voor je zou kunnen doen. Maak je geen zorgen over de details; dat is mijn zaak!
