Leer je kind opscheppen!

Laat de kinderen opscheppen, trots zijn! Ik ben het zat om voor de zoveelste keer meiden en jongens aan tafel te hebben die niet één goede eigenschap van zichzelf kunnen benoemen.

Of dúrven benoemen.

Wat is het aan onze cultuur dat we niet blij mogen zijn met onze successen? Dat we er niet vol trots over mogen vertellen?

“Doe maar normaal…” is echt één van de meest kotsverwekkende uitspraken die ik ken.

Bescheidenheid siert de mens helemaal niet. Jezelf wegcijferen is ondankbaar en zelfs beledigend. Je leven is heel erg kort, minder dan een flits in de tijd tussen de Big Bang en de eeuwigheid. Wat een verspilling om dan schuchter in een hoekje je successen te verbloemen.

Als jij je bescheiden opstelt, jezelf klein maakt, vraag je dan eens af:

Cui Bono?

Wie heeft daar baat bij?
En is dat echt zo?

Of denk jij dat anderen misschien denken dat jij denkt dat je beter bent dan zij?

En…. SO WHAT?!

Er zijn echt 100000 mensen die beter zijn dan ik. In opruimen, schoonmaken, breien, wegen aanleggen, timmeren… en ja, ook in het coachen van pubers (okee misschien niet 100.000).

Er zijn ook 100.000en mensen die een beter mens zijn dan ik. Die meer vrijwilligerswerk doen, meer geduld hebben, liefdevoller zijn, wijzer ook, die nauwkeuriger zijn, beter op hun spullen passen, altijd de lichten achter zich uit doen, helemaal geen vlees meer eten, of alleen maar electrisch rijden, of en etc.

Nogmaals, SO WHAT?

Dat verandert er niks aan dat ik goed ben in coachen, dat ik goed ben in vuur aanmaken, dat ik kan schrijven, dat ik mooi kan zingen en dat ik toch maar na mijn veertigste tredelijk piano heb leren spelen. Dat ik een goede moeder ben, een lieve dochter, een stoere en sexy partner etc.

Echt, opgehoepeld met die bescheidenheid. Vier je successen, wees blij met je talenten. En lach net zo vet om je blunders als om je topprestaties.

En leer dit je kinderen.

Leer dit vooral je kinderen die zich buiten de groep voelen staan, die zich willen aanpassen om er maar bij te horen, die hun hele persoonlijkheid opzij schuiven om onderdeel van de groep te zijn.

Leer dit de kinderen die juist wél hun kop boven het maaiveld uisteken, al doen ze dat soms onhandig en niet zoals jij dat zou willen.

De kinderen met de paarse haren, de grote bekken, de rebellen. Maar ook de bange kinderen, de eenzame kinderen en de kinderen met de eeuwig lagere cijfers, de kinderen met de slechte rapporten, met de ‘lagere’ opleiding.

Vier je talenten, je successen, je prestaties. En lach om de mislukte pogingen, at least you tried!

Ieder kind en ieder mens heeft zat om mega trots op te mogen zijn. En als jij als ouder je ‘bescheiden’ opstelt, leer je je kind om zich te verstoppen, zich klein te houden.

En nogmaals, cui bono?
Wie heeft daar baat bij? De kerk? De staat? De baas? De leraar? De ouders? De onzekere klasgenoten? Het systeem? De patriarchy?

Je HOEFT niet op een podium te gaan staan als je geen zin hebt in al die aandacht. Doe dan lekker in stilte je ding, respect.

Maar laat je niet weerhouden door het kleinburgerlijke ‘Doe maar gewoon…’

Ik wil heel graag vanaf nu kinderen zien die weten wat ze waard zijn. Die zich niet in een hoekje laten duwen en die zichelf niet wegpoetsen om maar bij de grote massa te horen. Dat wil je toch zelf ook niet?

TIP:
Doe aan tafel eens een Rondje Trots
Iedereen noemt één ding van zichzelf waar hij/zij/hen trots op is en één ding wat hij super goed vindt van degene er naast. Awkward in het begin, maar doe het vaker en het wordt lekker.

Succes!!