Gaat eigenlijk prima hier!
Dat is bijna altijd het eerste dat leerlingen zeggen als ze hier over de vloer komen.
Mooi! Dat is fijn.
Vertel, wat gaat er allemaal goed?
Waar ben je tevreden over?
En wat nog meer?
Heerlijk, zo’n begin van een sessie. Ondertussen klopt mijn hart toch sneller dan al deze woorden doen vermoeden, want Ik Weet…
Ik weet dat ze verdrietig is
Ik weet dat ze er niet al te florissant voor staat op school
Dat ze zichzelf lelijk vindt
Dat ze er alweeeer was uitgestuurd…
Maar het gaat OOK goed. Ze gaat vooruit. Ze is trots op wat ze wel gedaan heeft. En het is heerlijk om ons daar eerst even in te wentelen. Dat geeft een prima uitgangspunt!
Na het gouden moment gaan we kijken wat er allemaal is gebeurd deze week. Of er nog dingen waren waar ze van baalde, hoe dat was, wat ze dacht, wat ze deed en hoe het geweest zou zijn als ze anders had gereageerd, andere gedachtes pokon had gegeven etc.
Dan komen er tranen, woede, gericht op de hele wereld, op mij en vaak vooral op zichzelf. Soms lijkt het echt even zwart en hopeloos. Ik weet ook niet altijd wat ik moet zeggen, dan. Soms is samen stil zijn ook goed.
En dan maken we weer een nieuw plan, voor een nieuwe week. Elke dag, elk moment kan ze weer kiezen voor nieuw, voor mooi, voor spannend of voor gewoon nu even lekker makkelijk.
Ze is goed zoals ze is.
En zeggen we niet allemaal altijd eerst ‘Ja hoor, goed!’
Zolang we ons maar realiseren dat dat niet alleen maar een masker is, maar dat er echt heel veel dingen goed gaan! Die zijn er ook! En voor al het verdrietig, rottige, moeilijke en zware: We kunnen elk moment opnieuw kiezen hoe we er mee om willen gaan!
Hoe het gaat, hier, bij ons? In corona-tijden? Hartstikke goed!!! En zwaar k*t. En zo gaan die zaken.
